Pomóż w opracowaniu witryny, udostępniając artykuł znajomym!
Technologia stalowych rur gwintowanych może wydawać się przestarzała, a nawet prymitywna. Zwłaszcza na tle pojawiania się nowych metod dokowania, takich jak bezgwintowe sprzęgła typu GEBO.
Jednak technologia połączeń gwintowanych była i pozostaje głównym nurtem w sytuacjach, w których nie można zastosować spawania, trzeba szybko zmontować rurociąg, mając pod ręką tylko ograniczony zestaw części i narzędzi.
Informacje ogólne
Wykorzystanie nici okazało się bardzo wygodne do połączenia dwóch cylindrycznych elementów. Oczywiste jest, że połączenie gwintowane jest stosowane tylko pod warunkiem dużej grubości ścianek rury. W przeciwnym razie profil gwintu, walcowany lub nacinany na powierzchni łączonej powierzchni, może osłabić metal.
Do łączenia elementów liniowych można użyć gwintów stożkowych i cylindrycznych. Pierwszy stosowany jest głównie w sprzęcie do budowy maszyn, drugi służy do łączenia rur wodnych i gazowych.
Schematy łączenia odcinków rurociągów:
- Klasyczny schemat śruby i nakrętki. Jeden z połączonych segmentów musi mieć gwint wewnętrzny, drugi - gwint zewnętrzny radełkowany lub gwintowany. Najczęściej w tym przypadku albo łączy się rury o różnych średnicach (ale wtedy grubość ścianki musi wynosić co najmniej 6 mm), albo na końcu zgrzewa się grubościenną złączkę. Ponieważ jeden z segmentów musi się obracać, połączenie jest nierozłączne.Dlatego jest stosowany głównie w odcinkach zamkniętych wodociągów i domowych instalacji gazowych.
- Schemat wykorzystujący dodatkowe szczegóły. Pomiędzy końcami rur stalowych osadzone są i skręcone wzdłuż gwintu elementy pośrednie z gwintem wewnętrznym i zewnętrznym. Jedna z połączonych sekcji może się obracać, jednak najczęściej konstrukcja połączenia pozwala na demontaż zespołu bez konieczności odkręcania rury głównej.
Odcinki proste są łączone za pomocą złączek gwintowanych, nypli i ostrog. Jeśli wymagane jest połączenie pod kątem prostym lub konieczne jest połączenie trzech lub czterech segmentów w jednym punkcie, wówczas dodatkowo stosuje się narożniki lub krzyżyki. W rzeczywistości są to te same złączki, ale o bardziej złożonym kształcie, z naciętym gwintem wewnętrznym.
Sgon to kawałek kęsa rurowego z obustronnie naciętym gwintem. Ponadto długość odcinka gwintowanego na każdym końcu jest inna.
Złącze może być wykonane w postaci kawałka rury stalowej o grubych ściankach. Wewnątrz wycinana jest nić, podobna do tej wykonanej na napędzie lub na złączce. Złączka nazywana jest również cienkościenną złączką z brązu, w której prawy i lewy gwint są nacięte na wewnętrznej powierzchni odpowiednio z różnych końców.
Obowiązkowym elementem połączenia rozbieralnego jest dociskająca nakrętka kontrująca. Jest przykręcany, aby zapewnić szczelność i wytrzymałość połączenia.
Wymagania dotyczące łączników
Średnicę rur stalowych stosowanych w instalacjach wodno-kanalizacyjnych podaje się w calach. W związku z tym rozmiar gwintu dla obu segmentów rur oraz łączników, ostrog, sutków jest również mierzony w calach. Takie podejście pozwala uniknąć zamieszania podczas nacinania gwintów. Matryce do gwintowanych odcinków rur stalowych są również oznaczane w calach.
Istnieją określone wymagania dotyczące długości odcinka gwintowanego i parametrów gwintu:
- GOST 3262-75 - do rur wodnych i gazowych;
- GOST 8969-75 - dla ostrog stosowanych w połączeniach rur o tej samej średnicy;
- GOST 8961-75 - dla przeciwnakrętek;
- GOST 8955-75 - dla długich złączek lub złączek z prawym i lewym gwintem;
- GOST 8946-75 - dla kątowników przelotowych używanych do obracania rury;
- GOST 8948-75 i GOST 8951-75 - dla trójników prostych i krzyżyków.
Wymiary odcinka gwintowanego, jego długość, liczba gwintów są związane ze średnicą i grubością ścianki kęsa rury stalowej. Parametry dobierane są tak, aby połączenie dwóch rur było pewne, a ściana wodociągu nie była osłabiana przez profil gwintowany, zawsze jest margines bezpieczeństwa.
Przy zakupie części do łączenia rur stalowych należy zwrócić uwagę na parametry gwintowanego odcinka, symetrię profilu, taką samą wysokość wierzchołków na całej długości gwintu.
Większość części używanych w złączach jest wykonywana z półfabrykatów stalowych przy użyciu wykrojników lub wycinana frezem na tokarce. Wymagania GOST mogą nie być spełnione.
Ten sam profil jest często wycinany z naruszeniem technologii zarówno na lekkim przedmiocie obrabianym, jak i na ciężkiej rurze stalowej. Pomimo faktu, że na cienkościennych przedmiotach profil nie jest cięty, ale walcowany. Ze względu na małżeństwo połączenie zostaje zerwane w pierwszym roku działania.
Rodzaje rozłączalnych połączeń
Dokowanie dwóch odcinków rury wodociągowej lub gazowej o tej samej średnicy można wykonać na trzy sposoby:
- łącznik i nakrętka blokująca;
- połączenie dwóch stalowych rurek długą złączką z prawym i lewym gwintem;
- ściskanie i dwa chwyty.
Konkretny schemat łączenia rur stalowych dobierany jest w zależności od miejsca zamierzonego połączenia, obecności zakrętu, podłączenia kranu lub rozgałęzienia komunikacji.
Łączenie dwóch rur stalowych parą złączka-nakrętka
Ten typ połączenia jest uważany za dostępny dla wszystkich. Metoda jest odpowiednia do montażu lub budowy stalowego rurociągu wodociągowego z półfabrykatów rur z gwintami wstępnie naciętymi na końcach. Zakłada się, że połączony segment może obracać się wokół osi.
Procedura:
- Nakręcić przeciwnakrętkę na gwint rury głównej do oporu, owinąć odcinek gwintowany taśmą FUM. Przykręć złączkę nie sięgając przeciwnakrętki 4-5 mm
- Przykręć przeciwnakrętkę i owiń drugą rurkę taśmą FUM.
- Wyrównaj gwintowany koniec z wlotem kielicha, podnieś kęs rury w jednej linii z główną rurą. Trzymając kluczem do rur, przykręć drugą część wzdłuż gwintu wewnętrznego. Najpierw musisz obrócić rękę, a następnie ścisnąć klawisz.
Po tym, jak drugi kęs rurowy mocno wszedł w gwint łączący, dokręć przeciwnakrętki i dokręć materiał uszczelniający.
W ten sposób montuje się zawory, wycina się trójkąty do rozgałęzienia wodociągu.
Połączenie z długim rękawem
Często podczas naprawy lub montażu rury wodociągowej nie ma możliwości obrócenia przynajmniej jednej ze zszytych połówek. W najlepszym przypadku możesz przesunąć wzdłuż osi lub wygiąć jedną z rur na bok o 10-20 mm.
W tej sytuacji połączenie wykonuje się za pomocą długiego złącza, wersja „2” zgodnie z GOST-8955-75. Część na wlocie i wylocie ma prawy i lewy gwint. Długość każdego odcinka jest niewielka, np. dla odcinka calowego nie przekracza 16 mm.
Długa złączka jest wygodna do łączenia rur stalowych po naprawach, np. gdy trzeba było wyrzucić trójnik lub kran z wodociągu. Pozostały tylko dwie połówki gwintowanej rury.
Aby wykonać połączenie, należy oczyścić gwint ze starego uzwojenia. Nie powinien mieć wgnieceń, korozji. Dopuszcza się punktowe uszkodzenia gwintów na nie więcej niż 10% powierzchni. Na każdą rurę nakręcana jest stalowa nakrętka kontrująca, nakręcana jest FUMka.
Kierunek obrotu uzwojenia podczas układania taśmy FUM na profilu gwintu jest inny dla każdej połówki. Materiał nawijany jest zgodnie z kierunkiem obrotu korpusu.
Po ułożeniu uszczelki należy lekko rozchylić końce rur stalowych wzdłuż osi o 35-45 mm. Następnie włóż między nie długi rękaw i włóż końce rur do środka, starając się zapobiec zniekształceniu. Pozostaje obrócić korpus ręcznie, aby zaczepić pierwszą nić z każdej strony.
Jeśli gwinty się zgadzają, to owiń kluczem do rur, po czym dokręcamy stalowe nakrętki zabezpieczające z każdej strony.
Połączenie śrubowe, dwie złączki i przeciwnakrętka
Ta metoda łączenia jest najprostsza i jednocześnie najbardziej masywna. Interesujące jest to, że za pomocą pary złączek i zawiesia o dowolnej długości można połączyć dwie stalowe rury, których końce mogą znajdować się w odległości 110-300 mm.
Nie ma sensu używać dłuższej stali. Do rur wodociągowych o przekroju 1/2-3/4 cala zaleca się stosowanie ostrogi 110 mm, do rur calowych - 130 mm.
Jedynym wyjątkiem jest zastosowanie prętów o długości 300 mm do łączenia grzejników wodnych z pionami grzewczymi.
Połączenie rur stalowych w podobny sposób jest możliwe pod warunkiem, że jakość profilu na odcinku gwintowanym jest normalna. Zwykle na starych złączach pierwsze gwinty ucierpiały z powodu korozji lub nieumiejętnego obchodzenia się z narzędziem.
Jeśli zostało choć kilka „zdrowych” skrętów w lewo, zawsze można dociąć profil gwintowany na rurze stalowej na wymagane 20-25 mm. Będzie to wymagało co najmniej jednego pomocnika, dobrej jakości matrycy z uchwytem, kilku kluczy do rur, drewnianych klocków i drutu.
Jeden z pracowników będzie musiał za pomocą klucza naprawić pręty na rurze wodnej i uniemożliwić obracanie się rury.Drugi to nasmarowanie obszaru litolem lub „psim tłuszczem” nitką, owinięcie matrycy, aż się zatrzyma. Co więcej, obracając matrycę pod niewielkim kątem kluczem do rur, spróbuj wykonać co najmniej kilka obrotów.
Uszkodzone zwoje na końcu rury stalowej należy przeciąć szlifierką, a stalowe zadziory usunąć pilnikiem. Na nowej krawędzi wykonaj fazę wejściową, inaczej nie będzie możliwości owinięcia złącza.
Długość ostrogi powinna być mniejsza niż odległość między końcami połączonych linek o 5-6 mm.
Połączenie rur stalowych odbywa się w następującej kolejności:
- Nałóż niewielką ilość smaru grafitowego na zwoje przeciwnakrętki (na czubku końcówki wkrętaka płaskiego). Trzymając nakrętkę zabezpieczającą w pozycji pionowej, najpierw wkręć długą gwintowaną część. Wkręć nakrętkę kilka razy na całej długości, aby profil gwintu zmiażdżył i równomiernie rozprowadził proszek na całej długości gwintu.Zdmuchnij jego szczątki.
- Oprócz przeciwnakrętki na długim gwincie dokręć tuleję. Para będzie musiała zostać dokręcona do końca sekcji, ale nie dokręcona. Z przeciwległego końca biegu krótkim odcinkiem gwintowanym wkręcamy drugi łącznik, ale profilem gwintowanym owiniętym taśmą FUM
- Na połączonych końcach rury wodociągowej owiń obie sekcje gwintowane za pomocą FUM. Na dowolnym końcu żyłki nakręcana jest tuleja z napędem, która znajduje się na krótkim gwincie. Dokręć połączenie kluczem do rur.
- Wprowadzić złączkę z długiej gwintowanej części ostrogi na nawinięty gwint. W tym momencie zamocuj napęd i unieruchom go kluczem do rur.
Połączenie jest nawiązane i można ocenić jakość pracy. Jeżeli nie ma zastrzeżeń co do odkształceń, naprężeń lub pozostawionych nitek w miejscach łączenia, należy przewinąć zaimpregnowany kabel między czoło zaczepu a przeciwnakrętkę i dokręcić ją do oporu.
Po sprawdzeniu złącze należy zabezpieczyć środkiem antykorozyjnym, a po wyschnięciu pomalować emalią pentaftalową.
Wady i zalety połączenia gwintowego
Prawidłowo zmontowany zespół może wytrzymać bez naprawy 25-30 lat. Ścisk, złączka, przeciwnakrętka są niedrogie, łatwe w produkcji nawet w warunkach rzemieślniczych.
W razie potrzeby zawsze możesz zdemontować połączenie, wymienić uszkodzony element, nawinąć taśmę uszczelniającą. Następnie węzeł będzie służył tak długo, jak sam potok.
Połączenie gwintowane ma dwie wady:
- montaż wymaga pewnej wprawy w obsłudze szczegółów połączenia;
- trwałość zależy od jakości ciętej nici.
Jakiekolwiek odchylenie profilu od płaszczyzny obrabianego przedmiotu, zgniecenie metalu, zbyt długi odcinek gwintu na skosie powoduje rdzę i poprzez korozję ścian. Nawet zabezpieczenie antykorozyjne nie ratuje.
Połączenie rur stalowych na gwincie do dziś pozostaje głównym sposobem montażu rur wodociągowych czy gazowych. Dziś nie ma ich czym zastąpić. Schematy połączeń zaciskanych lub zaciskanych wytrzymują maksymalnie dziesięć lat, aż na powierzchni pojawią się ślady korozji metalu lub gumowa uszczelka stwardnieje i ostatecznie straci swoją elastyczność.
Czy kiedykolwiek łączyliście odcinki autostrady na nitce? Podziel się swoimi doświadczeniami z czytelnikami w komentarzach. Dodaj artykuł do zakładek. Opublikuj ponownie w sieciach społecznościowych.