Metody połączenia
Jaka może być złożoność połączenia? Konieczne jest zapewnienie bezpieczeństwa użytkownikom przed porażeniem prądem elektrycznym lub pożarem, bezpieczeństwo samego urządzenia przed całkowitymi lub znaczącymi uszkodzeniami z powodu jego awarii. Zgodnie z zasadami stosowanymi w tych urządzeniach można je podzielić na:
- elektroniczne;
- elektromechaniczny.
Urządzenia elektroniczne składają się całkowicie z urządzeń, które nie korzystają z mechanicznej siły mięśni. Do przełączania używają tranzystorów i tyrystorów. Takie urządzenia są w pełni zautomatyzowane. Różnią się szybkością, brakiem hałasu. Nie ma w nich iskier ani łuków elektrycznych. Pod względem wielkości są znacznie mniejsze niż elektromechaniczne . Wygrywają także pod względem wagi, a także pod względem ceny.
Jednak urządzenia elektromechaniczne są nadal szeroko stosowane. Być może jedyną zaletą jest prostota porównawcza. Jeśli są one klasyfikowane zgodnie z prądem, który ma zostać odłączony, można wyróżnić trzy grupy:
- przekaźnik;
- przystawki;
- styczniki.
Przekaźnik
Przekaźniki - najbardziej energooszczędne, pracują z niskim prądem i napięciem. W związku z tym może pracować ze stosunkowo dużymi częstotliwościami niż pozostałe dwa. Stosowany w automatyce, telefonii, w urządzeniach małej mocy. Może być używany w postaci głównego przełącznika lub w połączeniu z mocniejszym, na przykład starterem.
Przekaźnik ma metalową lub plastikową obudowę i płytkę dielektryczną, z której prowadzą przewody do mocowania przewodów. Cewka i styki są przymocowane do płyty. W zależności od liczby kontaktów można zidentyfikować:
- pojedynczy kontakt;
- wiele kontaktów.
Cewka jest drutem nawiniętym na ramę, a pośrodku jest metalowy rdzeń. W pobliżu rdzenia znajduje się metalowa płyta, do której przymocowany jest jeden lub kilka styków przez uszczelkę izolacyjną. W niektórych projektach mogą to być 20-30. Gdy prąd przechodzi przez cewkę, rdzeń jest namagnesowany i przyciąga płytkę za pomocą urządzenia przełączającego. Aby przełącznik powrócił do swojej pierwotnej pozycji po usunięciu napięcia z uzwojenia cewki, do niego jest przymocowana sprężyna z przeciwnej strony.
Te przełączające urządzenia, które są w ruchu, nazywane mobilnymi. Inne są naprawione, nie poruszają się podczas działania przekaźnika. Dla każdego ruchomego kontaktu jest jeden lub dwa stałe. W związku z tym można je podzielić na trzy grupy:
- blokowanie;
- łamacz;
- przełączanie
Zamknięcie nazywane jest parą styków, które po uruchomieniu cewki zamykają się. Otwieracze otworzą się naturalnie po przyłożeniu napięcia do cewki. W przełączaniu przełącznik przełączający znajduje się między dwoma stałymi punktami, a przy braku pola magnetycznego ruchome są połączone z jednym stykiem, a gdy pojawia się pole magnetyczne, przełączają się na inne.
Zwykle w obudowie znajduje się obwód przekaźnika, w którym pokazano, w którym położeniu znajdują się ruchome w przypadku braku napięcia na cewce. Są one ponumerowane, podobnie jak szpilki na obudowie, co pomaga określić, który pin odpowiada konkretnemu kontaktowi. Oddzielnie pokazane są sworznie cewki, są one oznaczone literami „A” i „B”.
Przekaźnik w obwodzie elektrycznym jest oznaczony prostokątem, a obok niego znajduje się litera K. Jeśli w obwodzie jest kilka przekaźników, obok litery znajduje się cyfra - indeks. Sam prostokąt oznacza uzwojenie cewki. Aby ułatwić odczyt obwodu, styki mogą być zlokalizowane oddzielnie od przekaźnika. W celu identyfikacji umieszcza się obok nich literę „K” i cyfry (indeks), wskazując, że należą one do określonego przekaźnika. Jeśli w przekaźniku jest kilka par kontaktów, ich numer indeksu jest wskazywany w indeksie.
Rozrusznik magnetyczny
W życiu codziennym i produkcji szerokiego zastosowania rozrusznika magnetycznego. Służy do łączenia konsumentów o różnych pojemnościach. Korpus wykonany z materiału elektroizolacyjnego w pełni chroni osobę przed przypadkowym porażeniem elektrycznym.
Cewka rdzeniowa jest zamontowana wewnątrz obudowy. Łączy się, należy zwrócić szczególną uwagę na napięcie 220 lub 380 woltów. Nieprzestrzeganie tego wymogu albo doprowadzi do słabej wydajności rozrusznika, albo do awarii cewki. Napięcie znamionowe jest wskazane na samej cewce i jest umieszczone w taki sposób, że ten napis można zobaczyć bez demontażu obudowy.
Podobnie jak w przekaźniku, uzwojenie rdzenia tworzy elektromagnes, ale o znacznie większej mocy. Pozwala to zwiększyć prędkość otwierania urządzenia przełączającego poprzez zwiększenie sprężystości sprężyny, co z kolei umożliwia podłączenie znacznych prądów do obwodu.
Ze względu na otwarcie dużych prądów następuje wyładowanie łukowe. Jest niebezpieczne, ponieważ może blokować sąsiednie urządzenia przełączające, co prowadzi do zwarcia. Zwiększa również czas łamania łańcucha. Same kontakty pod wpływem wysokiej temperatury zaczynają się topić i wypalać. Zwiększona w nich odporność, która może mieć poważny wpływ na działanie urządzenia. Co najgorsze, być może, gdy urządzenia przełączające sklejają się, a nawet całkowicie spawane, łańcuch nie będzie mógł się złamać. Konsekwencje są łatwe do przewidzenia.
Aby zwalczyć to niepożądane zjawisko, istnieje kilka sposobów:
- Wzrost powierzchni uzyskuje się dzięki wielkości samego kontaktu. W porównaniu z przekaźnikiem na rozruszniku jest on znacznie większy. Później wymyślił bardziej oryginalny sposób, nawiązał sparowany kontakt. Na ruchomym kontakcie nie ma jednego, ale dwa miejsca. Na stałe są również dwa.
- Druga metoda ogranicza się nie tylko do wyboru materiału odpornego na temperaturę. Konieczne jest zapewnienie niewielkiego oporu w kontaktach, w przeciwnym razie nastąpi utrata energii. Srebro najbardziej spełnia te wymagania.
- W urządzeniach łukowych obowiązują różne zasady. Najprostsze jest to, że płytka izolacyjna jest wkładana między styki w momencie ich pęknięcia. Ona przecina łuk. Innym sposobem jest wysadzenie łuku za pomocą pola magnetycznego. W tym celu cewka nawinięta na rdzeń ferromagnetyczny jest połączona ze stykiem. Dwie płyty tego samego materiału są przymocowane do rdzenia. Płyty znajdują się w pobliżu styków. Gdy styki się otwierają, prąd przepływa przez cewkę, tworząc pole magnetyczne w rdzeniu, które z kolei przechodzi do płyt. Pomiędzy płytami powstaje potężne pole magnetyczne, które rozrywa łuk elektryczny. Czasami płyty są zastępowane siatką, która działa podobnie. Ale tutaj zastosowano inną zasadę. Ponieważ łuk jest gorącym zjonizowanym gazem, płyta lub siatka służy jako gaśnica, ponieważ pobiera ciepło.
- Manewr kontaktowy. Gdy obwód jest uszkodzony, w którym zawarta jest indukcyjność, a są to cewki, silniki, transformatory, prąd nie może natychmiast się zatrzymać, więc pojawia się łuk. Aby temu zapobiec, konieczne jest skierowanie prądu w innym kierunku. Można to zrobić na dwa sposoby poprzez kondensator i rezystor.
W przypadku stosowania kondensatora konieczne jest wybranie pojemności o takim rozmiarze, która odpowiada indukcyjności obciążenia. Przy małej pojemności pojawi się iskier między stykami, z dużą pojemnością - przesunięcie sinusoidalne wzdłuż skali czasu, w najgorszym przypadku - tnące wierzchołki. Mówiąc prościej, prąd zostanie wyprostowany, co wpłynie na działanie urządzeń elektrycznych.
Rezystor rozwiązuje ten problem, ale dodaje swój własny. Przy niskim oporze przy otwartych stykach przez rozrusznik będzie prąd. Doprowadzi to do utraty energii i może być niebezpieczne dla ludzi, którzy są na przykład w wilgotnych pomieszczeniach. Przy wysokiej rezystancji łuk może ponownie wystąpić.
Użytkowanie stycznika
Stycznik jest podobny do rozrusznika magnetycznego, ale działa przy znacznie większych prądach. Musi mieć komorę tłumienia łuku, odznacza się szybką reakcją. W przeciwieństwie do rozrusznika magnetycznego, nie ma zabezpieczenia prądowego. W niektórych urządzeniach nie ma jednego, ale dwa elektromagnesy. Główny, potężny służy do zamykania kontaktów, a do trzymania zużywa się mniej energii.
Właściwości połączenia silnika trójfazowego
W domu czasami konieczne jest podłączenie silnika trójfazowego przez magnetyczny rozrusznik. Na co należy zwrócić uwagę? Zabezpieczenie prądowe jest zapewnione w rozrusznikach magnetycznych. Jest to płyta bimetaliczna, przez którą płynie prąd. Po podgrzaniu płyta zmienia kształt, służy do zamykania lub otwierania styków sterujących.
Obudowa rozrusznika ma zewnętrzne styki, które są również używane w obwodzie sterowania. Zazwyczaj są to dwie pary, niektóre zamykające, drugie otwierające.
Główne styki rozrusznika bezpośrednio łączą silnik z siecią trójfazową. Strukturalnie, obie fazy już przechodzą przez bimetaliczne płyty, które w razie potrzeby przerywają obwód zasilania cewki rozrusznika.
Drugi koniec cewki idzie w dwóch kierunkach:
- do normalnie otwartych kontaktów w obudowie;
- do przycisku start.
Następnie łańcuch ponownie się łączy i przechodzi do przycisku „Wył.”. Następnie jest podłączany do fazy lub zera, w zależności od typu cewki.
Jeśli konieczne jest, aby silnik pracował w dwóch kierunkach, umieść drugi rozrusznik wzdłuż tych samych linii i za pomocą przycisków sterujących. Różnica będzie następować w fazie. Można tego dokonać dzięki doświadczeniu. Silnik uruchamia się przez jeden rozrusznik, wyłącza się, zaczyna od drugiego. Jeśli obrót następuje w tym samym kierunku, dowolne dwie fazy rozrusznika są zamieniane.
Możliwe błędy
Podczas pracy z powodu zużycia lub czynników zewnętrznych mogą wystąpić usterki:
- Gdy starter jest włączony, kontakty zaczynają grzechotać lub nie włączają się.
- Po rozłączeniu trzymają się, pojawiają się iskry między kontaktami.
Co może być przyczyną pierwszego przypadku? Przy wymianie cewki wybierz wyższą wartość. Stała na 220 V, ustawiona na 380. Jeśli się nie zmieniły, w cewce pojawiły się zwarte cewki, a pole magnetyczne zmniejszyło się. Konieczna jest wymiana cewki. Z pełnym rozrusznikiem parsera umieść mocniejszą sprężynę na stykach.
W drugim przypadku albo kontakty są zepsute, albo obciążenie jest zbyt duże. Konieczne jest sprawdzenie prądu konsumenta i wartości startera. Jeśli tak, zmień kontakty.