Pomóż w opracowaniu witryny, udostępniając artykuł znajomym!

Do ogrzewania małego mieszkania lub dwupiętrowego domu prywatnego nie jest konieczne stosowanie skomplikowanych i drogich technologii. System grzewczy Leningradka, znany od czasów Związku Radzieckiego, jest obecnie skutecznie wykorzystywany do ogrzewania małych budynków mieszkalnych.

Pozostaje popularny ze względu na prostotę konstrukcji i ekonomiczne zużycie materiałów. W końcu jest to droższe i trudniejsze - nie zawsze oznacza lepsze.

Istnieje możliwość samodzielnego wyposażenia „Leningradki” w jedną rurę. Pomożemy poradzić sobie z zasadą systemu, podajemy podstawowe schematy przepływu i krok po kroku opisujemy technologię instalacji systemu grzewczego. Wizualny materiał fotograficzny i wideo pomoże zaplanować kolejność projektu.

Zasada schematu ogrzewania „Leningradka”

Pojawienie się nowoczesnych urządzeń grzewczych, nowe technologie poprawiły „Leningradkę”, sprawiają, że jest ona łatwa w zarządzaniu i zwiększa funkcjonalność.

Klasyczny „Leningradka” to system urządzeń grzewczych (grzejników, konwerterów, paneli) połączonych pojedynczym rurociągiem. Płyn chłodzący krąży swobodnie przez ten układ - mieszankę wody lub środka zapobiegającego zamarzaniu. Kocioł działa jako źródło ciepła. Grzejniki są instalowane na obwodzie obudowy wzdłuż ścian.

Leningradka - ulepszona wersja jednego z najprostszych schematów grzewczych, stosowana do dziś w aranżacji małych domów Urządzenia w tym wariancie ogrzewania są połączone szeregowo z rurą kolektora, płyn chłodzący przepływa na przemian z jednego grzejnika do drugiego System grzewczy Leningradka jest montowany za pomocą trójników, rura kolektora znajduje się na obwodzie pomieszczenia Urządzenie jedno-rurowych obwodów grzewczych charakteryzuje się minimalną liczbą rur, złączy i złączek, co ma pozytywny wpływ na budżet budowy Wśród systemów grzewczych należących do schematu Leningradka istnieją otwarte konstrukcje z charakterystyczną dla nich zamkniętą cysterną. Najczęściej są to warianty grawitacyjne. W przypadku urządzenia Leningradka pierwszeństwo mają obwody zamknięte z hermetycznym zbiornikiem wyrównawczym, grupą bezpieczeństwa i pompą cyrkulacyjną, ponieważ z charakterystycznym dolnym połączeniem urządzeń wymagana jest stymulacja ruchu chłodziwa Konstrukcja systemu Leningrad charakteryzuje się niższym połączeniem urządzeń grzewczych i okablowaniem poziomym. Baterie są wyposażone w żurawie, które umożliwiają wyłączanie w przypadku naprawy Dla urządzenia Leningradka z naturalnym ruchem chłodziwa wymaga dokładnych obliczeń. W tym przypadku rura kolektora jest ułożona tylko na górze, a płyn chłodzący przepływa pionowo

System ogrzewania, w zależności od lokalizacji rurociągu, dzieli się na dwa typy:

  • poziomy;
  • pionowy.

Rurociąg systemowy może znajdować się od dołu lub od góry. Górne rury są uważane za najbardziej wydajne pod względem wymiany ciepła, podczas gdy niższe rury są łatwiejsze do zainstalowania.

Niższe połączenie urządzeń wymaga użycia pompy, dlatego priorytety ekonomiczne systemu są nieco ograniczone. W wariancie górnym wymagane jest dokładne obliczenie w okresie projektowania oraz urządzenie dla sekcji podnoszenia ciśnienia, które zwiększa długość rurociągu i koszt jego budowy.

Przy niższym połączeniu urządzeń grzewczych z linią grzewczą konieczne jest zwężenie rur w obszarze niezbędnym do skierowania chłodziwa do chłodnicy

Obieg chłodziwa może wystąpić siłą (za pomocą pompy cyrkulacyjnej) lub naturalnie. Ponadto system może być zamknięty lub otwarty. Funkcje każdego typu systemu zostaną omówione w następnej sekcji.

Jednorurowy system ogrzewania określany jako „Leningradka” nadaje się do jedno-, dwupiętrowych budynków mieszkalnych o małej powierzchni, optymalna liczba grzejników wynosi do 5 sztuk.

W przypadku używania akumulatorów 6-7 konieczne jest wykonanie skrupulatnych obliczeń projektowych. Jeśli jest 8 grzejników, system może nie być wystarczająco skuteczny, a jego instalacja i modyfikacja jest nieracjonalnie kosztowna.

Opcja połączenia diagonalnego w schemacie jednoprzewodowym, chociaż pozwala na zwiększenie wymiany ciepła systemu o 10 - 12%, ale nie eliminuje „nierównowagi” w reżimie temperaturowym pomiędzy pierwszym z kotła a ekstremalnymi bateriami

Przegląd głównych schematów technologicznych

Każdy z systemów grzewczych Leningradu ma swoje własne praktyczne funkcje, zalety i wady, które zostaną omówione poniżej.

Cechy schematów poziomych

W jednopiętrowych domach prywatnych lub pokojach o małej powierzchni zwykle instalują „Leningradkę” zgodnie z planem horyzontalnym. W praktycznej realizacji schematów poziomych należy pamiętać, że wszystkie elementy grzejne (baterie) znajdują się na tym samym poziomie, a ich instalacja odbywa się wzdłuż ścian wokół obwodu zbudowanego pomieszczenia.

Rozważmy najprostszy klasyczny układ poziomy typu otwartego z wymuszonym obiegiem.

Na schemacie poziomym „Leningradka”: 1 - kocioł; 2 - rura; 3 - zbiornik; 4 - pompa obiegowa; 5 - zawór kulowy spustowy; 6 - górny kolektor; 7 - Żuraw Mayevsky'ego; 8 - grzejniki; 9 - rura tłoczna; 10 - ścieki; 11 - zawór kulowy; 12 - filtr; 14 - rura zasilająca. Strzałki wskazują kierunek, w którym ruch chłodziwa

Z diagramu jasno wynika, że system składa się z:

  1. Kocioł grzewczy, który jest podłączony do sieci wodociągowej i sieci kanalizacyjnej;
  2. Naczynie wzbiorcze z dyszą - dzięki obecności tego zbiornika system nazywa się otwarty. Do niego podłączona jest dysza, z której nadmiar wody opuszcza się, gdy obwód jest wypełniony, i powietrze, które może pojawić się podczas gotowania cieczy w kotle;
  3. Pompa cyrkulacyjna wbudowana w przewód powrotny. Krąży wodę w obwodzie;
  4. Rurociąg do dostarczania gorącej wody i rurociąg do odprowadzania schłodzonego chłodziwa;
  5. Grzejniki z zainstalowanymi dźwigami Majewski, przez które uwalniane jest powietrze;
  6. Filtr, przez który przepływa woda przed wejściem do kotła;
  7. Dwa zawory kulowe - gdy jeden z nich się otworzy, system zaczyna wypełniać wodą chłodzącą aż do dyszy. Drugi jest tajny, z jego pomocą woda jest odprowadzana z systemu prosto do systemu kanalizacyjnego.

Baterie na schemacie są połączone rurociągiem od dołu, ale można ułożyć ukośne połączenie, które uważa się za bardziej efektywne pod względem wymiany ciepła.

Ten schemat ilustruje zasadę połączenia ukośnego. Nośnik ciepła wchodzi z góry przez rurociąg połączony z górną częścią grzejnika i opuszcza z tyłu urządzenia w dolnej części

Powyższy schemat ma istotne wady. Na przykład, jeśli konieczna jest naprawa lub wymiana chłodnicy, konieczne będzie całkowite wyłączenie systemu grzewczego, spuszczenie wody, co jest niezwykle niepożądane w sezonie grzewczym.

Ponadto, schemat nie zapewnia możliwości regulowania wymiany ciepła baterii, obniżania temperatury w pomieszczeniach lub zwiększania ich. Ulepszony schemat poniżej rozwiązuje te problemy.

Główną różnicą w schemacie z poprzedniego jest to, że zawory kulowe (zaznaczone na niebiesko) zostały umieszczone na rurociągach po obu stronach, a obejścia z zaworami igłowymi (zaznaczone na zielono) zostały umieszczone w dolnej rurze

Zawory kulowe zainstalowane po obu stronach akumulatora są wbudowane w celu zatrzymania przepływu wody do grzejnika. Aby wyjąć akumulator w celu naprawy lub wymiany bez usuwania wody z systemu, można zamknąć zawory kulowe.

Ze względu na obecność obwodnic usunięcie baterii może nastąpić bez wyłączania systemu - woda będzie przepływać wzdłuż konturu przez rurę dolną.

Obwodnice pozwalają również na regulację natężenia przepływu chłodziwa. Jeśli zawór iglicowy jest całkowicie zamknięty, grzejnik otrzymuje i daje maksymalną ilość ciepła.

Jeśli otworzysz zawór iglicowy, część płynu chłodzącego przejdzie przez obejście, a druga część przez zawór kulowy. W takim przypadku zmniejsza się objętość płynu chłodzącego wchodzącego do chłodnicy.

W ten sposób, regulując poziom zaworu igłowego, można kontrolować temperaturę w danym pomieszczeniu.

Rozważmy poziomy zamknięty obieg grzewczy z wymuszonym obiegiem.

Rysunek pokazuje realizację zamkniętego schematu „Leningradka” z wymuszonym obiegiem. Zasilanie ogrzewanego płynu chłodzącego jest realizowane przez jedną rurę kolektora, która zbiera schłodzoną wodę i przenosi ją do kotła w celu dalszej obróbki

W przeciwieństwie do obwodu otwartego, system typu zamkniętego jest pod ciśnieniem z powodu obecności zamkniętego zbiornika wyrównawczego. Również w systemie znajduje się panel sterowania.

Składa się z ciała, na którym instalują:

  1. Zawór bezpieczeństwa. Jest on wybierany na podstawie parametrów technicznych kotła, a mianowicie maksymalnego dopuszczalnego ciśnienia. Jeśli termostat pęknie, nadmiar wody przepłynie przez zawór, zmniejszając w ten sposób ciśnienie w układzie.
  2. Odpowietrznik Urządzenie usuwa nadmiar powietrza z systemu. Jeśli system termoregulacji zawiedzie, to kiedy ciecz zagotuje się w kotle, pojawi się nadmiar powietrza, które automatycznie wydostanie się przez odpowietrznik;
  3. Manometr. Urządzenie, które pozwala kontrolować i zmieniać ciśnienie w systemie. Zwykle optymalne ciśnienie wynosi 1, 5 atmosfery, ale wskaźnik może być inny - zwykle zależy od parametrów kotła.

System zamknięty jest uważany za najnowocześniejsze rozwiązanie ze względu na automatyzację niektórych procesów.

W Leningradce typu poziomego pompa obiegowa jest używana bez przerwy, bez której chłodziwo byłoby trudne do pokonania oporu hydraulicznego w elementach systemu W przypadku stosowania pomp obiegowych, grupa bezpieczeństwa składająca się z odpowietrznika, manometru i zaworu bezpieczeństwa musi być włączona do obiegu grzewczego W poziomych obiegach grzewczych nieuchronnie istnieje potrzeba zmiany nadmiaru powietrza, ponieważ urządzenia muszą być wyposażone w automatyczny odpowietrznik lub urządzenia mechaniczne - krany Mayevsky Do połączenia urządzeń z możliwością wyważenia obiegu grzewczego stosuje się armaturę ze zintegrowanym zaworem kulowym i obejściem formowanym.

Wykorzystanie obwodów pionowych

Pionowe schematy instalacji „Leningradka” są używane w dwupiętrowych domach na niewielkim obszarze. Analogicznie mogą być otwarte lub zamknięte, reprezentowane przez kontury z wymuszonym obiegiem i grawitacją.

Systemy z pompą cyrkulacyjną, które uzyskaliśmy powyżej. Rozważmy schemat pionowy z zamkniętym rodzajem naturalnego obiegu.

Na schemacie rurociąg znajduje się pionowo, a dopływ wody od góry do dołu przez zbiornik wyrównawczy.

Wdrożenie schematu z naturalnym obiegiem jest dość trudne. Tutaj rurociąg jest zamontowany w górnej części ściany pod pewnym kątem w kierunku ruchu wody. Płyn chłodzący przepływa z kotła do zbiornika wyrównawczego, skąd przepływa pod ciśnieniem przez rury i grzejniki.

Dla sprawnego działania systemu kocioł musi znajdować się poniżej poziomu instalacji grzejników.

Schemat może również przewidywać możliwość wycofania baterii grzejnikowych bez zatrzymywania systemu grzewczego poprzez zainstalowanie igieł i zaworów kulowych do rury obejściowej z zaworami igłowymi.

Porównanie systemów dryftu i pompy

Istnieje opinia, że organizacja grawitacyjnego systemu grzewczego pozwala zaoszczędzić na pompie obiegowej.

Aby uporządkować naturalny ruch chłodziwa wzdłuż konturu, konieczne jest prawidłowe obliczenie kątów nachylenia, średnicy i długości rur, co nie jest łatwe do zrobienia. Co więcej, system przepływu grawitacyjnego może pracować sprawnie i wydajnie tylko w małych parterowych pomieszczeniach, w innych domach jego działanie może powodować wiele problemów.

Inną wadą przepływu pieniędzy jest to, że jego organizacja wymaga rur o średnicy większej niż przy budowie wymuszonych obiegów grzewczych. Kosztują więcej i psują wnętrze.

Diagram pokazuje implementację swobodnego przepływu dla okablowania poziomego. Tutaj kocioł znajduje się poniżej poziomu grzejników, płyn chłodzący unosi się wzdłuż ściśle pionowej rury, wchodzi do zbiornika wyrównawczego, a stamtąd przez kolektor przyspieszający wchodzi do grzejników

Pomieszczenie powinno być wyposażone w piwnicę kotła, ponieważ źródło ciepła musi znajdować się poniżej poziomu grzejników. Ponadto, aby zorganizować przepływ pieniędzy, będziesz potrzebować dobrze wyposażonego i izolowanego strychu, na którym będzie zamontowane naczynie wzbiorcze.

Problemem dryfu w dwupiętrowym domu jest to, że akumulatory nagrzewają się na drugim piętrze bardziej niż na pierwszym piętrze. Zainstalowanie zaworów równoważących i obejść pomoże częściowo rozwiązać ten problem, ale nie znacząco.

Ponadto wprowadzenie dodatkowego sprzętu prowadzi do wzrostu ceny samego systemu, a jego praca może pozostać niestabilna.

Najbardziej racjonalnym rozwiązaniem kwestii różnicy temperatur chłodziwa wychodzącego z kotła i dochodzącej do odległych urządzeń na pierwszym piętrze jest instalacja grzejników o zwiększonej liczbie sekcji.

Zwiększenie w ten sposób powierzchni wymiany ciepła umożliwia praktycznie wyrównanie charakterystyk ogrzewania na różnych poziomach systemu.

Grawitacja „Leningradka” nie jest odpowiednia dla domów typu mansardowego, ponieważ możliwe jest ustawienie rury tylko w domu z pełnym dachem. Ponadto system nie może zostać wdrożony, jeśli ludzie mieszkają w domu, który nie jest stały.

W grawitacyjnych wersjach Leningradki czynnik chłodzący wchodzi do urządzenia z rury kolektora lub baterii znajdującej się nad podłogą znajdującą się pod sufitem W systemach grawitacyjnych stosowane są minimalne zawory odcinające. Zalecany do montażu kulowych zaworów pełnoprzelotowych Znaczącym minusem są ograniczenia długości obwodu grzewczego. Maksymalna odległość od kotła do skrajnej baterii wynosi 30 m. Aby ustabilizować ciśnienie w układzie i zrównoważyć temperaturę, rurociąg jest zbudowany z sekcji podnoszenia ciśnienia umieszczonej za kotłem

Specyficzna instalacja systemu grzewczego

System jednorurowy „Leningradka” jest trudny w obliczeniach i wykonaniu. Aby wprowadzić go do domu jako efektywny system grzewczy, należy najpierw dokonać dokładnych profesjonalnych obliczeń.

Główne elementy systemu Leningradka:

  • kocioł grzewczy ;
  • rurociąg metalowy lub polipropylenowy (ale nie metaloplastyczny);
  • sekcje chłodnicy;
  • zbiornik wyrównawczy (dla systemu zamkniętego) lub zbiornik z zaworem (dla otwartego);
  • trójniki .

Możesz również potrzebować pompy cyrkulacyjnej (dla systemów z wymuszonym przepływem chłodziwa).

Aby poprawić możliwości korzystania z systemu:

  • zawory kulowe (są 2 zawory kulowe na grzejnik);
  • obejścia z zaworem igłowym.

Należy zauważyć, że główna linia systemu może być zaostrzona w płaszczyźnie ściany lub na wierzchu tej płaszczyzny. Jeśli rura znajduje się w ścianie, suficie lub podłodze, ważne jest, aby zapewnić jej izolację dowolnym materiałem. W ten sposób poprawia się przenoszenie ciepła przez rury, a spadek temperatury w ostatnich grzejnikach będzie minimalny.

Możliwe jest zainstalowanie bagażnika na górze ściany, unikając głaskania, ale w tym przypadku cierpi na tym wnętrze pokoju.

Jeśli linia jest zainstalowana w płaszczyźnie podłogi, montaż samej wykładziny podłogowej jest wykonywany powyżej rury. Jeśli rurociąg zostanie ułożony nad podłogą, pozwoli to w przyszłości wprowadzić pewne zmiany w konstrukcji systemu.

Rura zasilająca i rura powrotna obwodów z naturalnym ruchem płynu chłodzącego są zwykle montowane z nachyleniem 2–3 mm na metr bieżący w kierunku wody lub innego chłodziwa w układzie. Elementy grzejne są zainstalowane na tym samym poziomie. W obwodach ze sztucznym obiegiem zgodnie ze spadkiem nie jest konieczne.

Miejsce pracy przygotowawczej

Jeśli rurociąg jest ukryty w konstrukcjach budynku, przed zamontowaniem systemu, na obwodzie wykonywane są rowki w miejscach, w których rury zostaną zlokalizowane.

Gdy chromowanie w ścianie powstają mikropęknięcia, przez kanały pojawiają się zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz. Jest to wypełnione zimnym powietrzem zewnętrznym i powstawaniem niepożądanej kondensacji na rurze. W rezultacie zwiększają się straty ciepła przez grzejniki i nadmierne zużycie gazu.

Dlatego podczas montażu pnia w ścianie, podłodze lub pod sufitem ważne jest, aby zaizolować rurę dowolnym materiałem termoizolacyjnym.

Wybór grzejników i rur

Rury polipropylenowe są łatwe w instalacji, ale nie nadają się do domów położonych w północnych regionach. Polipropylen topi się w temperaturze + 95 ° C, dlatego prawdopodobieństwo pęknięcia rury wzrasta wraz z maksymalnym przenoszeniem ciepła z kotła.

Zaleca się stosowanie wyłącznie rur metalowych, chociaż ich instalacji towarzyszą trudności.

Metalowe rury są uważane za najbardziej niezawodne. Wytrzymuje wysokie temperatury chłodziwa, ale do jego instalacji wymagane jest spawanie.

Przy wyborze średnicy rury należy wziąć pod uwagę liczbę grzejników. Dla 4-5 akumulatorów odpowiednia jest linia o średnicy 25 mm i obejście 20 mm. Dla obwodu składającego się z 6-8 grzejników stosuje się linię główną 32 mm i obejście 25 mm.

Jeśli system zakłada grawitację, konieczne jest wybranie pnia 40 mm i więcej. Im więcej grzejników jest zaangażowanych w system, tym większa musi być średnica rur, w przeciwnym razie trudno będzie zrównoważyć później.

Liczba sekcji chłodnicy jest również ważna dla prawidłowego obliczenia. Płyn chłodzący, wpadający do pierwszej baterii chłodnicy, ma najwyższą wydajność. Jest to woda chłodząca o temperaturze co najmniej 20 stopni. W rezultacie na wylocie woda o temperaturze 50 stopni jest mieszana z substancją o temperaturze +70 stopni.

W rezultacie chłodziwo o niższej temperaturze dostaje się do drugiego grzejnika. Przechodząc przez każdą baterię, temperatura nośnika spadnie coraz niżej.

Aby zrekompensować straty ciepła, aby zapewnić niezbędny transfer ciepła dla każdej baterii, należy zwiększyć liczbę sekcji grzejnika. Pierwszy grzejnik musi brać pod uwagę 100% mocy, drugi - 110%, trzeci - 120% itd.

Przy wyborze grzejnika zalecamy przestrzeganie wskazówek zawartych w tym artykule.

Połączenie elementów grzejnych i rur

Bypass jest wbudowany w istniejącą linię, wykonany osobno z kranami. Odległość między kranami jest brana pod uwagę z dokładnością 2 mm, dzięki czemu grzejnik pasuje podczas spawania zaworów kątowych z Amerykaninem.

Dopuszczalna gra na podciąganie amerykańskiej kobiety wynosi zwykle 1-2 mm. Jeśli przekroczysz tę odległość, zejdzie ona w dół i przepłynie. Aby uzyskać dokładne wymiary, należy obrócić zawory kątowe w chłodnicy, zmierzyć odległość między środkami łączników.

Trójniki są przyspawane lub połączone z trójnikami, jeden otwór jest przekierowany do obejścia. Drugi trójnik jest mierzony - mierz odległość między osiami środkowymi zakrętów, biorąc pod uwagę rozmiar lądowania obejścia na tee.

Spawanie

Podczas spawania, jeśli rura jest metalowa, ważne jest, aby unikać wewnętrznego napływu. Jeśli w rurze połowa średnicy jest zamknięta, wówczas czynnik przenoszący ciepło pod ciśnieniem woli przejść przez bardziej przestronną linię. W rezultacie grzejniki mogą nie otrzymywać wystarczającej ilości ciepła.

Jeśli podczas spawania elementów dochodzi do napływu, konieczne jest natychmiastowe ponowne wykonanie pracy przez ponowne spawanie elementów

Podczas spawania obejścia i rury głównej należy wcześniej ustalić, który koniec należy najpierw spawać, ponieważ są sytuacje, w których przez spawanie jednej krawędzi nie można włożyć lutownicy z drugiej między rurą a trójnikiem.

Po przygotowaniu wszystkich elementów grzejniki zawiesza się za pomocą zaworów kątowych i łączników, w bramce umieszcza się obejście z kranami, mierzy się długość kranów, odcina nadmiar, połączone łączniki są usuwane i przyspawane do kranów.

Końcowe punkty pracy

Przed uruchomieniem systemu z rurociągu i grzejników należy wyeliminować powietrze za pomocą dźwigów Mayevsky.

Ponadto po uruchomieniu i sprawdzeniu wszystkich urządzeń i połączeń ważne jest zrównoważenie systemu - wyrównanie temperatury we wszystkich grzejnikach, regulacja zaworu iglicowego.

W obwodach pionowych woda jest dostarczana z góry przez taśmy. Zbiornik wyrównawczy powinien znajdować się powyżej poziomu grzejników, a rurociąg jest zwykle montowany w ścianie. Również w systemie ważne jest wprowadzenie urządzenia do wymuszonego obiegu.

Zalety i wady systemu

Głównymi zaletami Leningradki są prostota instalacji, wysoka wydajność, oszczędności na materiałach eksploatacyjnych i instalacja (stroboskop jest tworzony dla jednej rury lub nie jest wykonywany wcale, jeśli wybrany jest typ instalacji otwartej).

Dzięki wprowadzeniu by-passów, zaworów kulowych, panelu sterowania, możliwe stało się regulowanie temperatury w pomieszczeniach bez obniżania poziomu ciepła w innych pomieszczeniach; wymień, napraw grzejniki bez zatrzymywania systemu.

Główną wadą systemu jest złożoność obliczeń, konieczność równoważenia, co często skutkuje dodatkowymi kosztami - instalacją dodatkowego sprzętu, pracami naprawczymi itp.

Wnioski i przydatne wideo na ten temat

Film informacyjny o schematach wdrażania systemu „Leningradka”:

System grzewczy o nazwie „Leningradka” to ekonomiczne rozwiązanie do ogrzewania małych domów.

Jest coś do dodania do prezentowanego materiału lub jakichkolwiek pytań na ten temat - proszę zostawić komentarze na temat publikacji, podzielić się swoim osobistym doświadczeniem w organizacji „Leningradki”. Formularz do komunikacji znajduje się w dolnym bloku.

Pomóż w opracowaniu witryny, udostępniając artykuł znajomym!

Kategoria:

Ogrzewanie